Maar met hulp van anderen, kom je een heel eind verder.
Afstand geeft inzicht
Hiermee gaan we met een mooi bruggetje over naar een deel van de oplossing. Namelijk afstand kunnen nemen van de situatie waar je in zit. Wanneer je als een vogel boven jezelf vliegt, kan dit
perspectief je nieuwe inzichten geven. Dat gaf het mij in ieder geval wel. In september, toen ik nog steeds midden in mijn weg vinden zat, stond er op Facebook een oproep voor natuurcoaching. In Schiedam! Het moest zo zijn. (Ik ben opgegroeid in Schiedam en woon nu in de stad
ernaast.) Dat er iets moest veranderen in mijn leven dat wist ik, maar hoe of wat, dat wist ik nog
niet. Wel beloofde Rianne de natuurcoach mij natuur- en innerlijke wijsheid verdeeld over vijf sessies. Dat klonk goed, en wat mij met name aansprak was dat zij de natuur zou
gebruiken als middel om te coachen. Dit betekende dat de sessies buiten zouden plaatsvinden, al wandelend door het groene landschap in Schiedam. Wat als het ware de voortuin van mijn ouderlijk
huis is.
Symboliek in de natuur
Rianne ziet mensen niet los van natuur, maar als een onderdeel van de natuur. Wij zijn zelf natuur. Dit sprak mij heel erg aan, aangezien ik steeds meer de natuur begon te missen, midden in de stad. Zo zochten we naar metaforen en symboliek in de natuur. Tijdens de eerste of tweede sessie vroeg zij mij een stilleven te creëren van natuurlijke losliggende materialen over hoe mijn leven er op dat moment uitzag. Ik kan mij niet meer precies herinneren wat ik allemaal verbeeld heb, maar wat ik mij nog goed kan herinneren is het object dat ‘stress’ voorstelde. Dit was een spierwit stokje, van zo’n dertig centimeter lang en een paar centimeter dik. Het had wat weg van een asperge. Het was zo wit dat je het meteen zag liggen tussen alle andere groene en bruine natuurmaterialen. Na het maken van het stilleven bespraken we wat alles voorstelde. Rianne vroeg mij letterlijk naar de andere kant van het stilleven dat op de grond lag te lopen. Het was een gekke gewaarwording. Alle stokjes, grassprietjes en stukken riet waar ik een betekenis aan had gegeven, zagen er ineens compleet anders uit. Zo ook het witte stukje stress. Het was ineens veel kleiner, door een ander perspectief. Toen bedacht ik me dat je dus ‘stress’ ook als een los iets kunt zien. Je kan het van een afstandje bekijken en ermee doen wat je wilt. Ik kon dat witte stokje gewoon oppakken en weggooien.
Stress was dus in wezen niet echt onderdeel van mij, het was er gewoon even.
Het kon ook weer weggaan.
Dit was deel 2 van deze blogserie. Lees hier deel 1. En graag zie ik je binnenkort terug voor deel 3, het laatste deel.
Voel je vrij om je te abonneren om mijn nieuwsbrief, dan krijg je een seintje wanneer er een nieuwe blog is. Graag nodig ik je ook uit om te reageren op de blogs. Wie weet heb jij dezelfde struggles, of heb je juist andere inzichten en helpen we elkaar verder.
Reactie schrijven